WENN DIE SCHUHE NICHT PASSEN BIJ DE ADRENALIN BOYS (Rot-Weiss Essen - Wuppertaler SV)
NIEDERRHEINPOKAL FINALE ROT-WEISS ESSEN - WUPPERTALER SV 3 - 0: Het doel om dit seizoen een finale te bezoeken had ik al gehaald, maar de bijzondere finale in Belfast kwam me aanwaaien en stond eigenlijk niet op de planning. Het was een mooie ervaring om op kerstdag in een stadion te zitten, bij de enige wedstrijd in Europa op die dag, maar de sfeer was niet heel erg finalewaardig. Vandaag heb ik de kans om een echte finale sfeer mee te maken. In Essen staan twee traditieclubs tegenover elkaar. Vandaag doen we een poging voor het bezoeken van de finale van de Niederrheinpokal tussen titelverdediger Rot-Weiss Essen tegen Wuppertaler SV.
Twee traditieclubs met een grote achterban ontmoeten elkaar in de finale van de Niederrheinpokal, de regionale beker van het Niederrhein gebied. Op 7 augustus van 2015 begint de Niederrheinpokal met 64 teams uit de regio om na vijf rondes met twee clubs te eindigen. De deelnemende clubs van deze beker komen allen uit op het vierde niveau van Duitsland of lager. Rot-Weiss Essen speelt in de Regionalliga West, het vierde niveau, terwijl tegenstander Wuppertaler SV net kampioen is geworden van de Oberliga, het vijfde niveau van Duitsland. Wie denkt dat het zomaar een amateurpotje is, die heeft het mis. Met het aantal toeschouwers van 18.000 is het Essen stadion uitverkocht voor deze derby finale. Op het moment dat ik besluit om naar deze finale te gaan zijn de kaarten niet meer beschikbaar en heb ik ook nog eens geen vervoer. Ik sta voor een mooie opgave vandaag.
Om eerlijk te zijn, met de lagere regionen van het Duitse voetbal was ik toch minder bekend. Het Engelse voetbal wordt bijna tot iets heiligs geheven en kent een grotere populariteit. Op zich is dat wel vreemd, want ik heb het idee dat alle regels in Engeland veel strenger zijn. Een biertje drinken in en rond het stadion is bij een derby op het vierde niveau van Engeland niet eens toegestaan. Sterker nog, zelfs in de Conference, het vijfde niveau van Engeland is het met een risicowedstrijd niet mogelijk om een biertje te kopen in het stadion. Dat het in Duitsland wel gebeurt had ik al meegemaakt. Bij de Kohlenpott derby, toch één van de meest heftige derby’s in Duitsland, stonden we met een biertje op de tribune. Een bierdouche na een doelpunt is voor mij toch ook wel een mooi ingrediënt voor de sfeer. Laten we hopen op een mooie douche vandaag en veel doelpunten voor de Rood-witten. Zelf hoop ik namelijk plaats te nemen tussen de Rot-Weiss Essen fans. Via een forum zag ik dat Stefan ook van plan was om naar de finale te gaan en ik vroeg of hij een plekje in zijn auto over had. Stefan ging alleen, wat betekende dat ik ruim kon zitten. Een paar dagen voor de wedstrijd had ik via verschillende Duitse media gevraagd of mensen konden helpen aan één kaartje. Drie mensen reageerden waarvan twee personen opeens een radiostilte hadden. Een derde persoon, een fan van Essen, geeft me zijn nummer en ik bel hem op. Zijn vrienden nemen zijn kaartje mee naar de wedstrijd, want zelf kan hij helaas niet mee omdat hij moet werken. Pascal belooft om mijn nummer aan één van zijn vrienden te geven. Ze gaan mij bellen op de dag van de wedstrijd. Op hoop van zegen stappen we in de auto richting Essen. Niet alleen ik, maar ook Stefan had nog geen papieren kaartje en beiden hopen we maar op een belletje van onze Duitse contacten.
Rot-Weiss Essen is de recordhouder als het gaat om titels in de Niederrheinpokal. In totaal wint RWE 8 keer de beker terwijl Wuppertaler SV volgt met 6 bekers. In de prijzenkast van Essen staat ook nog een stoffige Duitse schaal. Die stoffige schaal is dan ook meteen de grootste prijs die je in Duitsland kunt winnen. In een onderling duel op 26 juni van het jaar 1955 won Rott-Weiss Essen met 4-3 van 1. FC Kaiserslautern voor het Duitse kampioenschap, de voorloper van de Bundesliga. De enige Europese wedstrijden die RWE speelden was een tweeluik tegen Hibernian uit Edinburgh. De Schotten waren in twee duels te sterk en Rot-Weiss Essen wist nooit meer aan een Europees toernooi deel te nemen. De DFB Pokal, de beker van Duitsland, wist Rot-Weiss Essen te winnen in 1953. De naoorlogse jaren waren dus ook de meest succesvolle jaren van de club. De laatste jaren spelen de Rood-witten in de lagere regionen van het Duitse voetbal.
Stefan en ik komen aan in Essen en we besluiten om het belangrijkste maar eerst te doen, namelijk het nuttigen van een paar biertjes bij de Hafenstübchen pub. We komen aan de praat met wat fans van Essen. Met bier en voetbal als onderwerp kom je altijd wel een heel eind. Het is mooi weer en de zon schijnt lekker. Het is geen probleem om met je eigen plastic zakje bier naar het stadion te lopen, zolang je de flesjes maar niet mee naar binnen neemt. Dan krijgt Stefan een berichtje van zijn contact en hij vertrekt naar het stadion. Dat hij in het uitvak van de rivaal zit, dat deert niemand. Mijn contact stuurt een sms en ook ik kan opgelucht ademhalen. Samen met onze nieuwe vrienden uit Essen lopen we ook richting het stadion, want één van hen wil op tijd naar binnen om de vlag van de fanclub op te hangen. De vlag van de fanclub Adrenalin Boys Essen zie ik even later hangen als ik plaats neem op mijn stoeltje van het nieuwe stadion van Essen. Volgens de nieuwe Duitse vrienden ben ik een aantal jaar te laat. Het oude stadion van Essen leek namelijk op het Highbury van Arsenal. Ik knik maar, want ik heb geen idee of het klopt. Na een mooie ontmoeting met de fanclub loop ik naar Ralf, die al klaar staat bij de fanshop. Het kaartje neem ik in ontvangst en zie dat we op de eerste rij naast de spelerstunnel zitten. Een mooie plek op de hoofdtribune waarbij ik beide supportersgroepen goed kan zien. Soms komen dingen mooi samen.
De spelers komen, op een meter naast me, uit de spelerstunnel en de strijd om de ‘pokal’ kan beginnen. Zowel voor de fans van Wuppertaler SV als voor mij is deze wedstrijd een toetje op het prachtige seizoen. Voor mij een heerlijk toetje moet ik erbij vermelden, voor de bezoekende supporters iets minder lekker. De Wuppertaler, 5000 in totaal, zingen bijna de hele wedstrijd, ongeacht de stand. De hekken en netten achter het doel gaan af en toe lekker heen en weer. Het is niet alleen de ultra groep die een standaard riedeltje zingt, maar de kampioen van de Oberliga komt hier voor een mooie afsluiting van het seizoen. Op een Wuppertaler SV forum staat vooraf een mooie quote: “An alle Frauen, die Fussball nicht verstehen. Ein Tor für unsere (WSV) Mannschaft ist so, als ob DHL euch ein Paket von Zalando bringt. Ein Gegentor (RWE) ist, wenn die verdammten Schuhe nicht passen” Het pakketje van Zalando komt alleen nooit aan. Wuppertaler SV Aanvaller Ercan Aydogmus vergeet de bal van dichtbij binnen te schieten. Rot-Weiss Essen krijgt de grootste kansen en is net een tandje beter. Na een twintig minten spelen gaan de handen voor het eerst de lucht in. De werp capaciteiten van de Essen fans zijn goed te noemen, want een paar biertjes belanden voor ons op de stoel van de trainer van de tegenpartij. Helaas staat de grensrechter met zijn vlag in de hand en het feestje is van zeer korte duur. Op iets meer dan het halve uur is het dan toch aanvoerder Moritz Fritz met de eerste officiële treffer voor Rot-Weiss Essen. Nu mogen we wel de juichstand aannemen. Dan valt het me opeens op dat bijna alle spandoeken en vlaggen op zijn kop hangen aan de zijde van de harde kern van Essen. Bijna alle spandoeken, want de vlag van de Adrenalin Boys Essen hangt wel goed. ‘Na een slecht seizoen hangen de doeken omgekeerd, maar wij blijven wel gewoon achter onze ploeg staan.’ is het antwoord van Lars, een lid van de fanclub. Zo mag het graag horen. In de tweede helft schiet Leon Binder, uitgerekend een verdediger, de bal van meer dan twintig meter in de linker bovenhoek. Met een werkelijk prachtig doelpunt komt Essen op een 2-0 en de titel is nu wel binnen. De prijs op zichzelf is niet heel belangrijk. De winnaar van de Niederrheinpokal krijgt volgend seizoen namelijk een plek in de eerste ronde van DFB Pokal, de Duitse beker. Dat is al een prijs op zich. In de laatste minuten maakt Fritz zijn tweede doelpunt en niet veel later mag diezelfde Fritz de beker de lucht in hijsen. Het is duidelijk: Die verdammten Schuhe passen nicht!
Na de prijsuitreiking loop ik weer terug naar de pub om Stefan en de andere jongens van Essen, die al op een krat bier zitten, weer te ontmoeten. Terwijl we nagenieten van de winst komen, tot onze verassing, ook de spelers van Rot-Weiss Essen op hun sokken naar de pub toegelopen. Aanvoerder Moritz Fritz loopt voorop, gevolgd door Phillip Zeiger. Voor de fans is het seizoen met deze zege enigszins goedgemaakt en iedereen klampt zich aan de spelers. We gaan met z’n allen op de foto. Terwijl we in de auto stappen begint in Milaan de finale van de Champions League. Zowel ik als Stefan hebben we geen enkele spijt dat we die wedstrijd nu missen, want we hebben genoten van de Duitse gastvrijheid, bieren en sfeer. Het was mijn laatste wedstrijdbezoek van het seizoen 2015/2016.
28-05-2016
1 - 0 Moritz Fritz
2 - 0 Leon Binder
3 - 0 Moritz Fritz