HET GETEMDE BLAUWE PAARD (Ipswich Town – Norwich City)
IPSWICH TOWN – NORWICH CITY 1 – 1: Of we hier ook wat te eten kunnen bestellen? Op de vooravond van de derby zitten mijn zwager en ik met drie Engelsen aan een tafel in de hoek van de Fat Cat, een pub in een buitenwijk van Ipswich. We bereiden ons mentaal voor op de wedstrijd van het jaar voor The Blues. Ipswich Town neemt het dit weekend in eigen huis op tegen Norwich City. De Tractor Boys hebben al bijna tien jaar niet van de Canaries kunnen winnen. Wordt dit weekend de ommekeer? Op aanraden van onze Engelse vrienden bestellen wij een Scotch Egg. “Het lijkt op een grote bitterbal,” krijgen wij te horen. Een ei wordt ingepakt in een soort gehaktbal. Het lekkernij wordt koud geserveerd. Net zoals het full English breakfast bestellen wij ook deze nationale delicatesse. Het is slim om de Scotch Egg aan het begin van de avond te bestellen. De snack is vooral praktisch. De bodem die gelegd wordt zorgt voor een betere verwerking van het bier. Met andere woorden, het is een basis om een avond lang bier te kunnen drinken. Het is onderdeel van een heerlijk weekend vol typische Engels voedsel, gewoontes, tradities en een mooie voetbalderby.
In de 16e en 17e eeuw kwam er al Nederlanders naar dit gebied. Wij Nederlanders introduceerden hier technieken in de textielfabrieken en de drukkunst. De eerste editie van de Psalmen werden in Norwich gedrukt. Tijdens de wedstrijd zullen wij weinig psalmen gaan horen. De Engelsen in Norwich namen een andere vreemde Nederlandse hobby over. De nieuwelingen van over de plas hadden kanaries meegenomen. Het fokken van deze beesten was zeker 200 jaar erg populair in het gebied. De kanaries werden ook gebruikt in de koolmijnen in het noorden van Engeland. De beestjes konden moeilijker tegen de gassen en gevaarlijke luchten dan de mens. Viel de kanarie van zijn stokje in de mijn, dan wist je dat het niet veilig was. Sinds 1922 gebruikt Norwich City de kanarie in hun logo.
De zon maakt de wandeling door het Chirstchurch Park zeer aangenaam. Voor het eerst loop ik met mijn bolletje in de zon in Engeland. Het voelt bijna on-Engels aan. Normaal is het altijd koud en grijs als ik op bezoek ben op het eiland. Adrian en zijn zoon nemen ons mee richting het centrum. Onze wandeling brengt ons langs Christchurch Mansion, een landhuis waarvan het park onderdeel is. Hoewel de stad oud is, kent het, op de Christchurch Mansion na, weinig tot geen toeristische trekpleisters. In ons hotel werd ons niet eens gevraagd naar de reden van ons bezoek. “Jullie komen zeker voor het voetbal?” Langs het park staat een houten gebouwtje. “Een soortgelijk huisje stond in het centrum van Ipswich,” vertelt Adrian. “Mijn overgrootvader runde hier het taxibedrijf. In die tijd ging dat nog met paard en wagen. De koetsiers konden in dit gebouw wachten tot hun volgende rit.” Ondertussen is het gebouw verplaatst naar het park. Een houten modelversie van een paard en wagen hangt boven de deur van de pub die wij betreden.
Twee bobby’s zorgen buiten voor onze veiligheid. Met z’n vieren stappen wij binnen bij Manning’s, een typische Engelse pub. Het is half elf in de ochtend en de pub is afgeladen vol. Half elf aan het bier klinkt vroeg. Om negen uur gingen de kroegen al open. Dat was het tijdstip dat de deuren officieel mochten worden geopend van de lokale driehoek van Ipswich. Het bier drinken in de pub met je maten is een onderdeel van de voetbalcultuur in Engeland die zeer diep geworteld zit. Het is bijna belangrijker dan de wedstrijd zelf. Vanwege veiligheidsredenen wordt de derby om twaalf uur gespeeld. Voor de supporters betekende dit om dan ook maar eerder te starten met de indrinksessies. Norwichfans hebben zelfs een hotel afgehuurd waarbij het ontbijt al om zes in de ochtend te nuttigen is. Naast het ontbijt kan ook een alcoholisch drankje worden besteld. Ik moet er niet aan denken om zo vroeg op de dag al te ‘boozen’. Zeker omdat de lokale ales afgelopen zaterdagavond ook rijkelijk vloeiden.
In de tuin van Manning’s doet Adrian zijn mouw omhoog. Op zijn rechterschouder is een paard getatoeëerd dat met één poot op een voetbal staat. De ‘Suffolk horse’ is onderdeel van het logo van Ipswich Town. De pub waar wij nu staan is al meer dan 500 jaar oud. Ipswich is één van de oudste, zo niet dé oudste stad van Engeland. Voetbal is een prachtig excuus om op plekken te komen waar je anders niet snel heen zal gaan. Met onze plaatselijke gidsen krijgen wij een prachtig inkijkje in de stad en het leven in deze omgeving. Vandaag zitten mijn zwager en ik op de tribune tussen drie generaties. Naast de zoon van Adrian voegt ook zijn vader zich bij ons. In de late negentiger jaren stond Ipswich met 0 – 1 achter in een uitwedstrijd. Het thuispubliek zong toen als plagerij: “No noise from the Tractor Boys.” In de omgeving van Ipswich is veel landbouw en het spreekkoor is wel beledigend bedoelt. In Nederland zingen veel clubs een soortgelijke versie: “...En ze gaan op de trekker weer naar huis.” Niet veel later scoort Ipswich Town zelfs tweemaal en wint het de wedstrijd. Het “2- 1, to the Tractor Boys,” werd vol overgave gezongen en het nummer sloop zo het stadion binnen. Van een spreekkoor ging het naar een trotse bijnaam. We hebben kaarten voor de tweede ring op de Sir Bobby Robson Stand. De tribune is vernoemd naar de bekende Engelse trainer die met Ipswich Town de UEFA Cup wist te winnen. Ten koste van AZ wonnen de Engelsen over twee wedstrijden de finale. Zo heeft Ipswich Town een Europese titel op haar naam staan. Verder heeft de club de grootste prijzen van Engeland gewonnen. In 1962 winnen The Blues het Engelse kampioenschap en in 1978 de FA Cup. Dat kunnen weinig Engelse clubs hun navertellen. Rivaal Norwich City won tweemaal de League Cup, de tweederangs beker van het eiland.
Op de tribune klinken spreekkoren over incest en andere liederen richting het uitvak. “There’s only one, Jonathan Walters,” is het lied dat het vaakst door het stadion schalt. Walters neemt de bal aan op zijn borst. De verdedigers van Norwich staan allen met hun handen in de lucht en kijken naar de grensrechter. De aanvaller van Ipswich Town staat met zijn rug naar het doel. Geen buitenspel! Tim Krul, de Nederlander die onder de lat staat bij Norwich, gooit zich voor de bal en brengt redding. Hoewel Walters de heldenstatus al op zak heeft, had hij zich onsterfelijk kunnen maken. Zonder ook maar één keer mee te trainen staat de voetballer in de basis. Het is de Robin van Persie van Ipswich Town. Drie dagen voor de aftrap kwam Walters op huurbasis over van Burnley. Portman Road is bijna uitverkocht. Vanaf onze plek hebben wij zicht op de oudere tribunes aan onze linker- en rechterkant. Voor de oudere lezers onder ons, de Cobbold Stand heeft gefigureerd als plaatje op de doos voor het voetbalspel Subbuteo. De eerste helft gebeurt weinig op het veld. Door de vele blessures en onderbrekingen duurt de extra tijd zelfs een kwartier. Na rust komt Ipswich op 1 – 0 en het stadion ontploft. Supporters springen over de boarding om het feest met de spelers mee te vieren. “1-0 to the Tractor Boys,” klinkt het. Ook wij juichen mee. Niet veel later wordt het 1 – 1, een stand die de laatste jaren vaker op het scorebord staat. In de laatste minuten laat Jonathan Walters die ene grote kans liggen om de winnende binnen te schieten. Tim Krul bederft onze pret. Zonder winnaar stappen beide ploegen van het veld af.
“In the end it doesn’t even matter,” zong Chester Bennington, de zanger van de rockband Linkin Park.
Op dit moment maakt dat zeker wel wat uit. Een overwinning had de stad in feestvreugde gehuld. Ondanks dat Chester Bennington in Amerika werd geboren, is hij de meest bekende fan van Ipswich Town. Het album Hybrid Theory draai ik nog steeds grijs. Hij is niet de enige bekende zanger met de voorliefde voor The Tractor Boys. Deze zomer speelde Ed Sheeran in een uitverkocht Wembley. De zanger droeg tijdens het concert het blauwe voetbalshirt van Ipswich Town. Ook Adrian heeft mooie herinneringen aan Wembley. Met name aan het oude stadion. In 2000 won Ipswich Town op het heilige Engelse gras met 4 – 2 van Barnsley en promoveerde hiermee naar de hoogste Engelse divisie. Het was de laatste officiële wedstijd in het oude stadion. Duizenden supporters, inclusief Adrian, waren naar Londen afgereisd om de finale bij te wonen.
Voor ons is het weekend compleet. Een overwinning van Ipswich had leuk geweest, maar wij hebben genoten van het voetbal en ons verwonderd over de Engelse gewoontes en het eten.
2-9-2018
Ipswich Town F - Norwich City CF 1 - 1
Stadion: Portman Road
Toeschouwers: 29.000
57' Gwion Edwards 1 - 0
71' Moritz Leitner 1 - 1
