DE STRETFORD POLICE IS JE BESTE VRIEND (Manchester United - Feyenoord)
GROEPSFASE EUROPA LEAGUE MANCHESTER UNITED - FEYENOORD 4 - 0. Het is 3 am, wat op zijn Engels wil zeggen dat het 3 uur in de nacht is, de schoonmaker gaat met veel lawaai door de luchthaven en de broodjeszaak is dicht. Slapen kon ik toch al niet, maar nu ben ik klaar wakker. Alle hotels om en rond Manchester airport waren volgeboekt en dat betekende een nachtje doorhalen op de bankjes in terminal 1. Nico en Marcel, mijn twee reisgenoten, lijken wel te slapen. Precies 24 uur geleden reden we naar Charleroi voor onze vlucht naar Manchester. Normaal gesproken zijn operaties er om je beter te maken. De operatie Manchester zal echter een aantal jaar van mijn leven hebben gekost schat ik in. Toch kan ik zeggen dat ik erbij was. Niet alleen in de stad, maar ook nog eens in het stadion. Enkele honderden Feyenoord supporters hadden hun Engelse vrienden ingeschakeld voor het regelen van een kaartje, zo ook ik. Guy was zo vriendelijk om voor mij een kaartje op zijn naam te bestellen. Alle Nederlanders die via de vrije verkoop van Manchester United een kaartje hadden gekocht kwamen bedrogen uit. Hun geld werd teruggestort en hun bestelling werd geannuleerd. Omdat ik dat al zag aankomen had ik contact gezocht met Guy, woonachtig in Londen. Vorige week was er alleen nog geen enkel spoor van een kaartje. Op de vrijdag voor de wedstrijd ontving Guy gelukkig het felbegeerde kaartje in de postbus. Waar het niet dat Guy in Londen woont en dat het nooit gaat lukken om mijn kaart op tijd via de post in Nederland te krijgen. Guy had het idee om de kaart door een collega bij het Stretford Police Station af te leveren zodat ik op mijn beurt de envelop op de wedstrijddag weer op kon halen. Dat leek mij in eerste instantie niet zo slim, maar ik kreeg van Guy het advies om me voor te doen als een Zweed. “Misschien mag je daar gelijk wel blijven,” wrijft Nico me nog even in. Een andere optie heb ik niet en ik zou het echt een deceptie vinden als ik niet in het stadion kom. Veel Feyenoordsupporters hebben de reis naar Manchester ondernomen zonder dat ze in het bezit van een kaartje zijn. De meesten hebben zich ook al neergelegd bij het feit dat ze het stadion niet inkomen en de wedstrijd via de schermen in de pub zullen moeten volgen. Dat mocht mij niet gebeuren.
Vanochtend om half 8 kwamen we aan in Manchester. Nico en Marcel namen de trein naar het centrum om hun uitkaart op te halen, hen was het gelukt om een uitkaart te bemachtigen, en ik pakte ik de tram naar metrohalte Trafford bar. Tegenover het Old Trafford Cricket stadion stapte ik het politie bureau binnen. 'Jij komt de kaart ophalen?' vraagt een vriendelijke baliemedewerker.
'Helaas, hij is niet binnen.' Even slik ik.
'Nee hoor, geintje.' volgt al snel. Opgelucht haal ik adem als ze een kluisje opent en ik een envelop in mijn handen krijg. Die Engelsen hebben in ieder geval humor. Of ik me nog even kan legitimeren. Weer slik ik even. Mijn paspoort wordt bekeken en ik krijg zelfs een handgeschreven bon mee als bewijs van ontvangst. Guy heeft me flink laten zweten. Toch stap ik opgelucht naar buiten met een kaartje in mijn zak en daarbij ook nog eens een getekend briefje van Manchester politie. Vooraf verzin je het niet.
De politie is natuurlijk je beste vriend. Dat gevoel wordt de hele dag ook versterkt. Voor Feyenoord fans is de Shambles Square, een plein met leuke typische Engelse barretjes, afgezet en van een gimmige sfeer of een 'tweede Rome' is absoluut geen sprake. Voorbereiding en communicatie is het halve werk zullen we maar zeggen. De gehele dag is de sfeer goed. Tegen het einde van de middag start, voor de Feyenoord fans, de wandeling van het centrum naar het stadion. Ik neem afscheid van Nico en Marcel omdat ik niet in het bezit ben van een uitkaart en het gehate polsbandje. Ik wil niet het risico lopen dat mij voor het stadion alsnog de toegang geweigerd wordt als ik de stoet wil verlaten. Het is ook niet duidelijk wanneer de politie mensen gaat controleren en daarom neem ik maar het zekere voor het onzekere. Geen uur wandelen voor mij, maar lekker warm met de tram.
De eerste Nederlanders die ik bij het stadion tegen kom, die komen van een koude kermis thuis.
'Dan maar in de kroeg kijken', hoor ik ze zeggen. Ik bekijk de eerste linie van stewards en het lijkt erop dat ze een ID controle doen. Om die reden loop ik naar de steward die het drukst bezig is met het controleren van een tas en ik laat snel mijn kaartje zien. Hij mompelt wat en zonder te wachten loop ik snel door. Als ik voor het standbeeld van Sir Alex Ferguson sta, bij de ingang van het stadion, voel ik voor het eerst de echte opluchting dat ik de wedstrijd in het stadion ga zien. Dat was mijn uiteindelijke doel. Achteraf hoor ik dat Nederlanders zonder polsbandje terug naar het centrum zijn gestuurd en dat kaarten een dag voor de wedstrijd nog door Manchester United zijn geblokkeerd. Daar heb ik gelukkig geen last van gehad en ik neem plaats in het Theater of Dreams, het magische Old Trafford. Sinds 1910 speelt Manchester United hier zijn wedstrijden. Het stadion heeft veel metamorfoses ondergaan en vandaag de dag kan het ongeveer 76.000 toeschouwers huisvesten. Door de miljoenen injectie van Russen en Amerikanen heeft ook de Premier League een aardige verandering ondergaan. De echte Engelse sfeer is al lang niet meer te vinden op het hoogste niveau waar vakantiegangers en toeristen de tribunes voor vele ponden bevolken. Toch wilde ik een keer naar Manchester United. In mijn jongere jaren was het mijn favoriete club uit Engeland. Spitsen als Dwight York en Andy Cole waren mijn helden. De Champions League finale van 1999 zal ten allen tijde op mijn netvlies blijven staan. Teddy Sheringham en Ole Gunnar Solskjaer zorgden in de blessuretijd voor een 2-1 overwinning op Bayern Munchen. Het was één van de meest memorabele finales tot nu toe. Wanneer Manchester United werd uitgezonden op de Nederlandse televisie, dan had ik opeens heel snel mijn huiswerk af. Mijn voorliefde voor United is ver afgezakt, maar de komst van Feyenoord, en met name het Legioen, naar Old Trafford wilde ik niet aan me voorbij laten gaan.
Manchester United moet winnen en dat is aan de opstelling te zien. José Mourinho zet alle sterren in de basis. Paul Pogba, Zlatan Ibrahimovíc, Mkhitaryan, Juan Mata, Michael Carrick, Antonio Valencia en Wayne Rooney. Dat is onbegonnen werk voor onze vrienden uit Rotterdam-Zuid. Hoewel ik hoopte op een gelijkspel is het al vrij snel duidelijk dat de Red Devils een maatje, misschien meerdere maatjes, te groot zijn. Het Legioen zingt zich schor en daar geniet ik het meeste van. Aan het einde van de wedstrijd staat een 4-0 op het scorebord. Als de meeste fans van Manchester United het stadion hebben verlaten blijven nog een aantal Nederlanders staan. Dan is te zien hoeveel Feyenoord fans een plaatsje wisten te bemachtigen in de thuisvakken. ‘Ken je dat niet horen dan, ’ is het antwoord van de overgebleven fans op de thuisvakken in reactie op het ‘Komen wij uit Rotterdam’. Ze komen uit hun schulpjes gekropen nu het stadion bijna leeg is. De stewards kijken even vreemd op. Met een dubbel gevoel stappen we in de metro naar het vliegveld in de hoop op een kamer in één van de vele hotels om en rond de luchthaven. Het liep echter even anders.
Een aantal andere Nederlanders probeert op de bankjes om me heen te slapen. Om vier uur gaat de kleine supermarkt in het vliegveld open en scoor ik een broodje met een bakje koffie. Langzaam ontwaken mijn vrienden en maken we ons klaar om ons te verplaatsen naar terminal 3. Samen met Jan Boskamp stappen we het vliegtuig in naar België. Als we thuiskomen zijn we bijna 36 uur zonder slaap op geweest. Het was deze dagen net survival. We besluiten om de volgende keer maar gewoon een hike in de Ardennen in te plannen.
24-11-2016
Manchester United FC - Feyenoord
Stadion: Old Trafford
Toeschouwers: 64.628
'35 1 - 0 Wayne Rooney
'70 2 - 0 Juan Mata
'75 3 - 0 Eigen doelpunt Bradley Jones na schot Zlatan Ibahimovíc
'90 4 - 0 Jesse Lingard
