CLOWNS, HORNETS EN DE NOORD-LONDEN DERBY
ARSENAL FC – TOTTENHAM HOTSPUR FC 2 – 0: Een enorm wind blaast ons bijna van de kliffen af. Schuimkoppen staan op Het Kanaal. We staan op de rand van de kliffen van Beachy Head in het zuiden van Engeland. Het uitzicht is adembenemend. Via Birling Gap rijden we naar Seaford om de Seven Sisters, de kliffen, van een andere zijde te aanschouwen. Tijdens en voor onze reis ben ik door mijn Engelse collega’s tientallen keren gewaarschuwd voor de vallende stenen. De kliffen brokkelen langzaam maar zeker af. In 1999 is een vuurtoren zelfs honderd meter verplaatst. Anders was deze van de klif afgevallen en door de zee opgeslokt. Hoewel de natuur prachtig is heeft deze plek een vreemde keerzijde. Zelfmoordpogingen van mensen die zich van de kliffen af laten storten zijn hier normaal. Patrouillewagens rijden hier af en aan om alles in de gaten te houden. In de laatste 12 jaar zijn zeker 250 lichamen geborgen. Ook toeristen halen vreemde capriolen uit door op het randje van de klif te gaan zitten of staan. Vorige week liet een studente het leven toen een deel van de rand naar beneden viel. In deze streek zijn, hoe verzin je het, clowns actief. Mannen die zich in de nacht verkleedden, op de onverlichte wegen gaan staan en het gebied onveilig maken. Al dan niet met een mes in hun hand. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Met alle horrorgedachtes in ons achterhoofd kunnen we zeker genieten van de uitzichten. Het is zo een weekend van uitersten. Van de Noord-Londen derby naar de clowns van Beachy Head.
Voor mijn werk heb ik twee afspraken in Eastbourne, een stad die in East Sussex ligt. Op zaterdag staat de Noord-Londen derby tussen Arsenal FC en Tottenham Hotspur op het programma. Eén plus één is twee. Mijn maatje Nicky gaat mee. Op vrijdagavond landden we in Gatwick om van daar met de trein Londen door te kruisen naar Watford. Op tijd online een treinkaartje kopen kan veel geld schelen. Een gratis tip van mijn kant. Onze keus voor een hotel in Watford had te maken met een stapavond op zaterdag in het noordwesten van Londen en de wedstrijd van Watford FC op zondag. Bij het regelen van de kaarten voor Arsenal FC kreeg ik te horen dat mijn Londense vriend ons op de gastenlijst kon zetten voor Watford FC tegen West Ham United. Met de Hammers op bezoek in Vicarage Road konden wij dit voorstel niet weigeren. De kaarten voor Arsenal FC had ik ruim op tijd in huis. Met 90 pond, de facevalue, is dit mijn duurste ticket tot nu toe. Volgens de meeste Engelsen die ik spreek is de Noord-Londen derby de grootse derby van Londen. Als derbybezoeker stond deze wedstrijd dan ook lang op mijn wenslijst.
Op vrijdagavond zoeken we naar de juiste treinen om van Watford bij Arsenal te raken. Vanuit Watford is het bijna twee uur reizen naar de uppergroundhalte Woolwich Arsenal. Die reistijd lijkt mij erg lang. Al snel komen we tot de conclusie dat dit de plek was waar Arsenal tot 1913 zijn wedstrijden speelde en waar de club is ontstaan. In het zuidwesten van Londen op bijna 17 kilometer van het huidige Emirates Stadion. Arbeiders van de wapenfabriek in Woolwich richtten in 1886 de voetbalclub op. De club speelde namelijk in een hele andere wijk. Met de verhuizing van Woolwich Arsenal FC naar de andere kant van de stad werd ook een rivaliteit geboren. Op een kleine zes kilometer van die nieuwe locatie ligt namelijk het stadion van Tottenham Hotspur. Woolwich Arsenal FC ging verder onder de naam Arsenal FC. The Spurs doen het aardig dit seizoen en staan boven Arsenal FC. Voor The Gunners is het een belangrijk duel om aan te haken bij de plekken die leiden naar de Champions League. We zetten zaterdag dus koers naar een treinstation dat wel in de buurt van het stadion ligt.
Veel toeristen, net als wij, hebben het stadion gevonden. Een echte haatderby is het in mijn ogen niet. Vooraf had ik geen hoge verwachtingen van de sfeer. Bij binnenkomst in het gloednieuwe Emirates viel de sfeer me niet tegen. Aan de overzijde van waar wij zitten wordt zelfs een fakkel afgestoken. Iets wat in de laatste periode nog niet eerder is gezien volgens mijn Engelse vriend. We zien een groot spandoek met een afbeelding van het kanon afkomstig uit het clublogo. Links van ons zit een zeer fanatieke Arsenalfan. Het speeksel komt af en toe onze kant op. “Let’s all laugh at Tottenham, You’ll always be shit,” klinkt het spuwend uit zijn mond. Want de The Lilywhites worden door een beter Arsenal FC met 2 – 0 terug naar White Hart Lane gestuurd. In de eerste helft staat de eindstand al op het scorebord na doelpunten van Shkodran Mustafi en meesterdribbelaar Alexis Sánchez. Met de termen boring Arsenal en Libary ben ik bekend. Vandaag was dit zeker niet het geval. Voor mij de reden om stadions alleen te bezoeken met een derby. Het was een mooie wedstrijd met veel strijd en een hoog tempo. Na de wedstrijd wandelen we naar Highbury. De gevels van het oude stadion staan nog steeds te shinen in hun oude staat. Zo kan ik nog een kleine beetje indenken hoe de sfeer bij een wedstrijd op Highbury moet hebben gevoeld. In een zijstraatje hebben mensen twee kleine uitbouwtjes gemaakt. De ene uitbouw is een klein souvenirwinkel met Arsenal attributen en bij het andere gat is het mogelijk om hamburgers te kopen. Een slimme zet om iets bij te verdienen voor de bewoners.
In Watford duiken we die zaterdagavond het nachtleven in en voegen we ons bij een aantal Engelse vrienden. Wonder boven wonder worden we wakker in het juiste hotel. Mijn reisgenoot heeft wat last van zijn pols. Onduidelijk is de oorzaak hiervan. Watford is een stad dat door de tijd door Londen is opgeslokt. De stad en ook de club worden door buitenstaanders in één adem met Londen genoemd. Al is het echt een stad op zichzelf. We kunnen uitslapen. De wedstrijd van Watford FC is pas om vier uur. Medewerkers van ons hotel zijn het hier overigens niet mee eens. Met een belletje naar onze kamer laten ze weten dat het tijd is om uit te checken. De koffers laten we in het hotel staan en we begeven ons richting Vicarage Road.
Zonder na te denken, want ik heb geen voorkeur vandaag, heb ik een corpsrood (claret) overhemd aangetrokken. We staan voor de ingang van The Red Lion, de pub tegenover het stadion. We hebben nog geen kaarten in ons bezit, die moeten nog worden opgehaald, en om die reden wordt de toegang geweigerd. Alleen thuissupporters zijn hier welkom. “We zijn voor Watford FC,” probeer ik, maar de rits van mijn jas had ik al te laat omhoog gedaan. Niet veel later staan we in de tuin van The Oddfellows, een pub voor de uitsupporters. Ook prima. Dat kan gelukkig allemaal in Engeland. In Nederland hebben zelfs de Anti-Zwarte Pieten een verplichte combi naar Friesland. Al is zelfs die combi niet veilig gebleken. Hier komt iedereen op eigen gelegenheid.
Twintig minuten voor de aftrap lopen we met onze maten mee naar het stadion om de kaarten op te halen. Precies op het moment dat de spelers het veld betreden lopen wij het stadion binnen. Dat is typisch Engels. De tijd tussen de laatste pint in de pub en de aftrap moet zo kort mogelijk zijn. Onze tickets geven toegang tot de Elton John Stand. De muzikant is erevoorzitter voor het leven van de Hornets. Met 20.000 toeschouwers zit Vicarage Road vrijwel helemaal vol. Het is voor Premier Leaguebegrippen een klein en knus stadion. De mascotte, Harry de Hornet, is druk in weer met koprollen en hij bespeelt zelfs de trommel om het publiek op te jutten. Vorig jaar kwam Harry nog in het nieuws nadat hij zich had laten vallen toen Crystal Palace speler Wilfried Zaha hem na afloop van de wedstrijd passeerde. Diezelfde Zaha had eerder die wedstrijd een gele kaart ontvangen voor een schwalbe. De schwalbe van Harry werd niet door iedereen in dank afgenomen. Watford FC brengt West Ham United met het goede spel in de problemen. Met een verdiende 2 - 0 vestigt Watford FC zich stevig in het linke rijtje. De Hornets hameren de Hammers verder in de degradatiezorgen. Een degradatie van West Ham United heeft één voordeel. Ze komen dan aartsrivaal Millwall FC tegen. Het “Nine months to Millwall,” klinkt door de straten van Watford als we het stadion hebben verlaten.
Het haardvuur brand in The Tiger Inn. Even bijkomen van de harde wind en de regen in het zuidelijke deel van Engeland, waar normaal gesproken de zon de meeste uren schijnt. We zitten aan de houten tafels in een mooie Engelse taverne. Een lokaal biertje staat op tafel. We genieten nog na van alles wat ons is overkomen. Na het fluitsignaal in Watford snelden we ons naar het hotel om onze koffers op te halen. Alles ging volgens plan en om half acht verlieten we Watford Junction om met een aantal overstappen het zuiden van Engeland aan te tikken voor het vervolg. In Eastbourne werden we vriendelijk ontvangen door onze gastvrouw die ons per auto op kwam halen. We overnachten in een typisch Engels rijtjeshuis op steenworp afstand van de zee. De zakelijke afspraken werden gecombineerd met een mooie tour langs Hastings en de pier van Eastbourne. Het “Let’s all laugh at Tottenham,” zingt het hele weekend door mijn hoofd.
18-11-2017
Arsenal FC - Tottenham Hotspur FC 2 - 0
Stadion: Emirates Stadium
Toeschouwers: 59.530
'36 1 - 0 Shkodran Mustafi
'41 2 - 0 Alexis Sánchez
19-11-2017
Watford FC - West Ham United 2 - 0
Stadion: Vicarage Road
Toeschouwers: 20.000
'11 1 - 0 Will Hughes
'64 2 - 0 Richarlison de Andrade
